De eerste wendag op de crèche van mijn dochtertje Lotus. Als ik haar uit de kinderwagen til, kijkt ze aandachtig om zich heen. Wijdopen blauwe ogen, een lach. Ze slaapt dus meestal een uur, herhaal ik voor de derde keer en ze is ongeveer twee uur wakker en als ze het hapje fruit niet wil eten dan... ja, ja, ja, ga nou maar, knikt de leidster, het komt goed. Terwijl ik met lood in mijn schoenen vertrek, rolt Lotus van buik naar rug en van rug naar buik op de mat op de grond.
Ik zet mijn paarse rugzakje vol boeken in de kinderwagen en loop naar de boekhandel om mijn andere kind - Fok - uit handen te geven. Ik heb er een zwaar hoofd in. Ik weet nog goed hoe dat bij mijn vorige boek ging.
Veel te specifiek, dat verkopen we niet, zeiden boekhandelaars. De kaft is niet commercieel genoeg. Boeken over reizen verkopen niet. Indiase vrouwen? Nee, probeer het maar ergens anders.
En ik maar praten als brugman: het is niet echt een reisboek, het is eerder een journalistiek boek. En zo specifiek is het ook weer niet, alleenstaaande vrouwen vind je overal. Ze eet om de drie uur en ze slaapt meestal een uur. Ja, ja, ja - ga nou maar.
Het is moeilijk om iets uit handen te geven waar je zo lang en zorgvuldig voor hebt gezorgd. Alsof je een deel van jezelf weggeeft - aan wildvreemden.
Ik loop Bouman Boeken in De Bilt binnen.
'Ik heb een boek geschreven, zeg ik. ' Een hele kinderwagen vol.'
En ik wijs naar de stapel Fok in de kinderwagen.
'Goh, wat lacht ze leuk,' zegt de winkeleigenaresse.
'Misschien willen jullie Fok wel verkopen,' zeg ik voorzichtig. 'Het boek gaat over...'
'Stop,' zegt de vrouw achter de balie.
Nu al, denk ik.
'Het boek gaat over een meisje dat opgroeit op zee, ze zwijgt heel lang en de enige woorden die ze kent komen uit het scheepsvocabulaire. Dan gaat ze op land wonen en komt in een dorp waar ze alleen maar dialect spreken. Klopt dat?' vraagt ze.
'Eh ja,' mompel ik overrompeld.
'Ik heb er over gelezen in de boekenkrant, ik vond de titel erg overtuigend.'
Fok, dit is geweldig! Ik kijk om me heen. Dit is een goede boekhandel. En deze vrouw kent mijn boek.
'Natuurlijk gaan we het verkopen.'
Als ik na drie boekhandels, die allemaal enthousiast ja zeggen, terug loop naar de crèche, zweef ik bijna.
'Ging het goed?' vraag ik aan de leidster. Natuurlijk is het nog veel enger om mijn kind uit handen te geven dan mijn boek.
'Super,' zegt de leidster. 'Ze heeft twee uur geslapen en een heel bakje fruit op.'
'Echt waar?' vraag ik verbaasd. Dat is veel meer dan thuis. Daar eet ze bijna geen hap.
En terwijl ik met een lichte rugzak en een wagen vol wakker, goedgevoed kind weer naar huis rijd, voel ik hoe goed het is om los te laten. Als je iets dierbaars overgeeft aan de wereld, op het juiste moment, kan het groter groeien dan wanneer je het krampachtig vasthoudt. Het is eng, maar het klopt, Lotus en Fok zijn gemaakt om te leven in deze grote mensenwereld. En ik help ze daarbij. Stapje voor stapje.
Fragment uit Fok:
Als ze weer op school komt, rent ze meteen naar Lena, die bij het raam staat.
'Hallo, ik ben Tara,' zegt ze. Ze heeft goed en veel geoefend.
Lena zegt niets. Ze draait zich om en kijkt naar buiten. Wat is daar? Een tractor rijdt heen en weer. Hij maait het graan. Stof waait op. De lucht is grijs. Het klimrek op het plein is leeg. De glijbaan roest, net als het voordek.
'Ik praat,' zegt Tara. 'Heel veel woorden.'
Glimlacht Lena nu? Ziet ze dat goed?
'Doe bist mie ook aine.'
Lena verstaat haar niet goed. Ze heet geen Aine. 'Ta-ra,' zegt ze langzaam.
Ze voelt een lichte paniek opkomen. Ook Lena praat met van die rare woorden. Ze heeft de verkeerde taal geleerd. Een taal die je alleen op zee spreekt. Waarom heeft niemand dit haar verteld?
Jelle en Mark komen erbij staan.
'Proat ze?' vraagt Jelle.
'Zegt ze oink oink?' vraagt Mark, terwijl hij met zijn ellebogen wappert alsof hij een zeehond is.
'Fok joe, dou normoal, zegt Lena tegen de jongens terwijl ze weg beent.
Het woord komt als een schok binnen bij Tara.
Fok! Lena kent haar woord. Fok, ze zei het echt, fok!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten