Fok Blog

Fok is een eigenzinnige roman over een jonge vrouw die de oceaan overzeilt en anders naar haar verleden leert kijken.

woensdag 6 april 2016

Flessenpost

De laatste week ontving ik een aantal mails waarin (voor mij onbekende) lezers mij vertelden hoezeer ze door Fok geraakt waren. 

 Als schrijver ben ik blij dit soort mails te ontvangen. Om te merken dat het boek zijn eigen koers heeft genomen. Via deze berichten ontdek ik op welke plekken en bij welke mensen Fok aankomt. Die route is soms totaal onverwacht, en kan ik ook niet  sturen of volgen. Fok gaat zijn eigen weg over de grote oceaan. En af en toe krijg ik flessenpost van ontvangers. En weet ik weer even op welke kusten mijn verhaal is aangespoeld. 
Wauw!

Ik deel graag een aantal van deze berichten. 

"Ik ben gistermiddag aan ‘Fok’ begonnen, en heb het vervolgens in één adem uitgelezen.
Het boek heeft me geraakt. Op een rare manier is Tara iemand waarin ik verbazend veel van mezelf herken. Dat begint al meteen bij haar liefde voor letters."

"Ik zit in klas 4 van het Gymnasium en ik ben net teruggekomen van een oceaanoversteek.Toen ik Fok las, kwam mijn reis in delen weer terug, maar daarbij kon ik ook zoveel zelf verzinnen en fantaseren. U hebt de reis zo mooi beschreven, maar ook die bijzondere delen ervan zijn zo mooi verwerkt.Ik kwam ook tot het besef van veel dingen over mijzelf tijdens het lezen. Het einde vind ik bijzonder."
 
 "Ik ben begonnen te lezen en had je boek in drie dagen uit...Een grote zee van herkenning. Ook ik ben op het water opgegroeid. Verder zeil je in je boek naar de Canarische eilanden en het toeval wil dat ik daar dan zestien jaar woon." 
 

maandag 9 maart 2015

FOKkensief



Hoe het gaat met de verkoop van FOK? Goed hoor, prima. Nee, Fok is geen bestseller, dat niet. Maar dat zijn de meeste boeken niet. Dat wil heus niet zeggen dat het boek slecht is. Die cijfers zeggen helemaal niets. En februari is nou eenmaal niet zo'n goede boekenmaand. 

Defensief, zo reageer ik vaak als mensen naar de verkoopcijfers van Fok vragen. Dat gaat vanzelf.

Waarom ik niet gewoon cijfers noem? Ten eerste omdat ze niet weet. Ik kan dat natuurlijk wel weten, maar ik kies voor een vaag hoofd. Toen ik de verkoopcijfers zag van Elikser, en ze iets lager waren dan ik had gehoopt, sloot ik dat document meteen weer af. Zonder de cijfers goed in me op te slaan.

Ik begon in september heel fanatiek aan een excell sheet met alle verkochte exemplaren, maar dat document heb ik al maanden niet meer geopend. 

Die cijfers zijn zo angstaanjagend concreet, zo afgerond. 

Ik ben bang voor ze. Als ik die cijfers geloof, kan ik dan nog in Fok geloven? Want wanneer zijn die cijfers hoog genoeg? Wanneer is Fok een Flop, en wanneer een Succes?

Dus zodra iemand maar naar die cijfers vraagt, trek ik mijn harnas aan. Want het is net of die cijfers een oordeel vellen over mijn werk. Maar zeggen die cijfers echt wat Fok doet in deze wereld? 

OFFENSIEF
Toch besloot ik mijn houding te veranderen. Om niet defensief te reageren, maar om een Offensief te starten. Een FOKkensief. 

Offensief betekent aanvallend en is de tegenhanger van defensief. Het voelt voor mij alsof ik in mijn kisten ga staan en Fok trots omhoog houd.

Dat wil niet zeggen dat ik nu uit mijzelf alle verkoopcijfers op tafel leg. Maar wel dat ik er actief voor probeer te zorgen dat die cijfers omhoog gaan. 
Dus heb ik gevraagd - en vraag ik ook jou bij deze - heb je FOK gelezen en heeft het je geraakt - deel dat dan op facebook/twitter of via een ander medium en raad je vrienden het boek aan. 

EEN LEGER VAN LEZERS
Een offensief maak je niet alleen. Een offensief is een gezamenlijke beweging, van onderuit de samenleving. Een groep lezers die zich niet laat sturen door de misleidende macht van verkoopcijfers. 

In dit offensief wil ik zeggen; luister niet (alleen) naar de uitgevers, posters en advertenties die ons toeschreeuwen hoeveel exemplaren er van dat boek al verkocht zijn. En daarmee willen zeggen; dus u moet het ook kopen en lezen, want dan hoort u erbij. Omdat zoveel mensen dit kopen, is dit een goed boek.

Luister naar je vrienden. Luister naar hun ervaring. Vraag je vrienden om boekentips. Deel je parels met je vrienden. Ook als, nee juist als, het geen bestsellers zijn.  

Want ik heb Fok niet geschreven voor de cijfers. Of om iets van iemand te krijgen. Ik wil dat het boek verbindt, niet dat het verkoopt. 

Een boek is een persoonlijke ervaring en tegelijkertijd een gemeenschapsgoed. Als je allebei hetzelfde boek leest - dan deel je een hele intieme, persoonlijke leeservaring.  Dan ben je wat minder alleen. Daarom schrijf ik. Om de werelden in ons hoofd te verbinden.

En daarom zou het zo tof zijn als je meedoet aan dit experimentele offensief. Dat we samen als een leger van lezers voor een boek kunnen gaan staan. WIJ ZIJN de verkoopcijfers. Cijfers die misschien niet te vatten zijn in een excell sheet - maar wel in een ervaring in woorden. 

Wil je deel zijn van het Fokkensief? Deel dan onderstaande link, plus jouw leeservaring op welk sociaal medium dan ook.  Dank je wel!








vrijdag 28 november 2014

Schrijven aan de Lek

Van november 2011 t/m januari 2012 was ik Writer in Residence bij Werk aan het Spoel in Culemborg. 



De wind giert om het atelier, een dijkhuisje net naast de weg. Mijn vingers ratelen over het toetsenbord. Ik zit in een pittige scene.

"Fok!" zegt ze met een brede grijns.
Lena antwoordt niet. Ze kijkt met opgetrokken wenkbrauwen naar Tara.
"Wel mot nou normoal doun, Lena," roept Jelle.
Iedereen in de cirkel staart haar aan. Dan begint Lena te lachen. De anderen volgen.
Tara's fok valt heel snel naar beneden. Harp voor harp glijdt haar woord langs de stag op de vloerbedekking. Ze wil iets zeggen, maar het lukt niet meer. Er zit een dikke o om haar keel geschroefd.

Dan wordt er op het raam geklopt. Een man met een hoog opgetrokken kraag heeft zijn voorhoofd tegen het raam gedrukt en kijkt naar binnen.  Oh ja, ik ben Writer in Residence. En dat betekent; de deuren van je atelier staan open.

Schrijven met open deuren
Kribbig laat ik de man binnen. Een deel van mij zit nog steeds in die klas. En achter de computer. Ik heb een beetje buikpijn.
Hij kijkt verdwaasd om zich heen. Hij is duidelijk op zoek naar een schilderij. Of een beeld.  Maar de muren en planken zijn leeg. En achterin staat mijn onopgemaakte bed. Uitgetrapte schoenen onder het bureau. Stapels papier.
'Eh, wat maakt u?' vraagt hij, al net zo ongemakkelijk als ik.
'Ik schrijf,' zeg ik kortaf.
'Oh wat interessant! Wat schrijft u?'
'Een roman.'
'Waarover?'
Ik wil hem vertellen dat ik dat niet weet. Ik ben nog aan het schrijven, ziet u. En het thema verandert in mijn handen. Maar dat alles is veel te moeilijk, vooral nu. Ik wil niet praten, ik wil schrijven.
Ik murmel iets over de zee, over land, over de scherpe kustlijn daartussen.

Als hij weg is, trek ik de rolgordijnen naar beneden en kruip weer achter mijn bureau. Maar de inspiratie is weg. Ik vraag me af welke kunstenaar dit wel kan. Tijdens het creatieproces een vrolijk praatje maken met bezoekers. Dat kan achteraf, maar toch niet tijdens de daad?

Schrijven over de zee
Ik doe de deur dicht en trek de uiterwaarden in.  Ik loop op mijn zware kisten, die ik ook in het boek draag. Stampend loop ik door de wind en de drassige uiterwaarden. Mijn wangen worden rood. Het lijkt hier op het wad. Watervogels, de geur van slik.

Langzaam loopt ze het schoolplein op. Iedereen bevriest. Lilian, Mandy en Lena stoppen met kletsen. Stap voor stap loopt ze over de tegels, haar stevige zolen en stalen neuzen maken een metaalachtig geluid dat tegen de muren van de school weerkaatst.

Ik hervind een gevoel van stevigheid. Als ik weer terug kom in mijn atelier, voelt het alsof ik thuis kom aan boord. Op een drooggevallen schip net achter de dijk. Ik schrijf over schommelende lampen aan het plafond. De geur van teer. Het geluid van klapperende zwaarden.

Vanaf het achterdek ziet ze hoe het water rondom het schip zich terugtrekt. Het is bijna windstil.

Daarna warm ik een maaltijd op in de magnetron. Ik heb hier geen kookstel. Ook geen douche. Alleen een karig keukenblokje en een wc. Ja, net een roef.

Schrijven in de nacht
En dan als het donker is, en De Veldkeuken aan de andere kant van de dijkweg haar deuren sluit, en er niemand meer is, stap ik het klaslokaal weer in. Nu is het veilig. Geen toeschouwers.

Na een pittig uurtje schrijven, loop ik naar buiten. Een kraakheldere sterrenhemel, ganzen roepen. Ik dans op mijn kisten op de verlaten dijkweg. Het metaalachtige geluid sterft weg in de nacht. Zo hoort het te zijn, Writer in Residence. Geen mensen, alleen de nacht, de rivier, het boek en ik.


Delen op een andere manier
De volgende dag besluit ik om buiten schrijftafels neer te zetten. Op elke windrichting eentje. Ik plak er schrijfopdrachten op. Daar mogen de mensen gaan zitten. En dan kunnen ze zelf schrijven.  Het ziet er gaaf uit. Die schrijftafels in de ochtendmist, naast de Lek, op een bunker, op de dijk. En het werkt. Mensen gaan er zitten en laten mij met rust. Af en toe geef ik een workshop. Dan staan mijn deuren open, maar daarna gaan ze weer dicht.

De gordijnen mogen open
Pas nu mijn roman af is, kan ik het delen. En over het schrijfproces praten. Op de plek waar ik eerst de gordijnen dicht trok, open ik ze nu. Ik deel schrijftips. Ik lees voor. In De Veldkeuken, op vrijdag 20 februari. Kom je ook langs? Ik stuur je deze keer niet weg ;)

http://www.wonder-word.nl/boekensoep.html






vrijdag 7 november 2014

Boek en Soep






FOK is voor een deel geschreven in het atelier in de uiterwaarden bij Werk aan het Spoel. Drie maanden lang schreef ik als Writer in Residence onder veranderende wolkenluchten, bij de geur van water en slik, bij het continue gegak van ganzen. Ik zat in in een 'schommelend huisje'. En dat is voor het schrijven van een avontuurlijke scheepsroman erg inspirerend. 

Daarom zal ik juist op deze plek voorlezen uit Fok en laten zien hoe de omgeving mij tot schrijven aanzette. Ik deel mijn vijf beste schrijftips en een aantal prikkelende schrijfoefeningen.


Lees hier meer over de workshop BOEK EN SOEP

woensdag 29 oktober 2014

Fok in de bibliotheek

FOK is nu ook te leen in 204 bibliotheken! Lees hieronder de recensie van Biblion. 

Schippersdochter Tara is een heel bijzonder kind. Ze gaat pas heel laat praten en haar eerste woord "Fok" geeft ook (onbedoeld) haar latere grote liefde voor het zeezeilen aan. Maar voor het zover is maken we Tara mee als een schoolkind dat het liefst aan de zijlijn staat, maar dat via een vriendinnetje betrokken raakt bij een vreselijke gebeurtenis op het water. Die achtervolgt haar ook bij haar latere zeilreis over de Atlantische Oceaan, waarbij ze een hard werkend lid van de bemanning en waar ze haar oude schoolvriendin weer ontmoet. In een beeldend, knap geschreven proza geeft de Nederlandse schrijfster (1976) gedeelten uit haar eigen leven weer, verwerkt tot fictie. Dit is het tweede boek van een schrijfster, die zelf vele jaren heeft in de zeilwereld, een journalistieke opleiding afrondde en haar eigen schrijfbedrijf heeft. Mede door de fraaie stijl en de spannende gebeurtenissen een psychologisch getinte roman die boven de middenmaat uitsteekt en velen zal kunnen boeien. 

maandag 20 oktober 2014

De lezer schrijft mee

Bijna dagelijks krijg ik mailtjes van lezers. Zoals vandaag, van oud-schrijfgenoot Yvonne.

"Prachtig. Zo mooi hoe je het meidengedoe beschrijft en het opgroeien in een bekrompen omgeving, het vastzitten in je eigen verhaal. En de universele laag die er in de loop van het verhaal steeds meer doorheen breekt. Personage Vikram: wauw! Het heeft me geraakt." 

En dat raakt mij dan weer. Dat mijn boek aankomt. En dat lezers de moeite nemen om mij te vertellen hoe ze Fok ervaren.

Een boek afmaken is eng
Het is spannend dat Fok gelezen wordt. Ik had wel eindeloos in mijn kleine schrijfwereldje willen verblijven. Lekker veilig achter mijn bureau, alleen met het verhaal en de personages. Geen buitenwereld.

Het is eng om te zeggen; nu is het af. Kan het boek echt niet beter? Wat zullen mensen er wel niet van vinden?

Iedereen leest Fok anders
Maar er gebeurt nu iets, dat tijdens het schrijven niet kon gebeuren. Fok komt tot leven buiten mijn macht om. Bij elke leesronde verandert het boek. Iedere lezer maakt het verhaal op zijn of haar eigen manier af. Fok is niet meer van mij.

Het is alsof lezers meeschrijven aan het boek. In ieders ogen verandert Fok van vorm, opbouw, thema, spanning. Ik krijg dingen terug die ik er niet bewust in had gestopt. Zo schreef iemand dat mijn personages zo onverwacht en verrassend zijn. Echt?

De schrijver en de lezer
Arnon Grunberg heeft zijn laatste novelle geschreven met elektroden op zijn hoofd en huid en camera's met emotie-herkenning gericht op zijn gezicht; zodat wetenschappers konden zien en meten wat er zoal in hem afspeelde tijdens het schrijven. Ze konden eigenlijk geen enkele emotie herkennen. Of dat ook betekent dat Arnon ze niet had, is niet helemaal duidelijk. Het ziet er naar uit dat Arnon, in ieder geval tijdens de eerste fase van zijn schrijfproces, niet blikt of bloost van wat hij opschrijft.

Het interessante is dat ze nu ook meten wat lezers ervaren als ze zijn werk lezen. Twee lezers hebben al aangegeven dat ze schaamte en woede voelden bij het lezen van zijn boek. Iets wat hij zelf niet voelde tijdens het schrijven. De definitieve uitslagen zijn nog niet bekend, maar het lijkt er op dat lezers emotioneel anders reageren op het verhaal dan de schrijver.

En dat vind ik mooi. De lezer beleeft zijn eigen verhaal. Omdat hij leest met zijn eigen gestel, hart en hersenen. Fok verandert bij elke leesronde. Het boek is nooit af.

Heb je Fok gelezen? Ik lees graag je leeservaring! Per mail of in de ruimte voor reacties hieronder.





donderdag 16 oktober 2014

Really adventurous

Really Pretty Things noemt Fok een Really Adventurous Book. "Mooi! Ook hoe Nanda Huneman speelt met de ontelbare ‘scheepstermen’ in het boek, vond ik bijzonder. En het thema in mijn ogen is: meelopen en erbij proberen te horen, of trouw zijn aan jezelf."